Groninger Museum:
In The Show Must Go On zijn oude en nieuwe kunstwerken speels gecombineerd. Modeportretten door fotograaf Inez van Lamsweerde vind je verrassend naast barokke portretten van de achttiende-eeuwse Groninger familie Sichterman. Druksels van de Groningse H.N. Werkman bij grafiek van de Amerikaanse popartkunstenaar Andy Warhol. Spraakmakende werken van hedendaagse kunstenaars als Jeff Koons, Andres Serrano en Erwin Olaf naast bijvoorbeeld een zeventiende-eeuws romantisch landschap van Barend Cornelis Koekkoek.
Kortom, een ‘mix & match’ uit de Groninger Museum-collectie, zoals die nog niet eerder gezien is. (Tekst museum Groningen)
In het Ploegpaviljoen is een overzicht van de belangrijkste werken van kunstkring De Ploeg te zien.
Een kunstkring onder Groninger artiesten,
In 1918 neemt een aantal jonge Groninger kunstenaars het initiatief tot de oprichting van Kunstkring De Ploeg. De naam van de vereniging wordt zorgvuldig gekozen: het kunstleven in Groningen was als een braakliggend stuk grond, dat eens goed omgeploegd moest worden, om vervolgens tot ontkieming te komen. Door de krachten te bundelen, en gezamenlijk exposities en andere activiteiten te organiseren, kan Groningen klaargestoomd worden voor de moderne kunst. (Tekst Groninger museum)
Van een van de leden Alida Pott (1888-1931)is een apart gedeelte gereserveerd.
Mijn indruk:
Een bezoek aan dit museum is steeds een feestje voor mij. Het begint al bij het zien van het gebouw bij aankomst. Het is zeer uitnodigend iedere keer weer. Binnen geldt hetzelfde. Dit maakt het bezoek spannend. Momenteel is er ook een Kinderbiënnale waar kinderen kunst kunnen beleven. Trouwens volwassenen net zo. Wat mij zo raakt is de grote diversiteit aan werken. Van schilderijen, foto's, zilverwerk tot interieur. Een bezoek zeker waard.
The show must go on is een geslaagde combinatie van oude en hedendaagse kunst.
Een kunstkring onder Groninger artiesten was voor mij een eye-opener. Naïve schilderkunst (voor mij) met prachtige kleuren. Het geeft vooral de sfeer weer die er was binnen deze kunstkring. Een relatie met een huidige fotoclub is snel gelegd door het werken in thema's hetgeen bij fotoclubs ook veel voorkomt.
Foam Talent Amsterdam : Foam Amsterdam: 18 dec. 2020 t/m 25 aug. 2021
Ieder jaar nodigt Foam fotografen uit hun portfolio’s in te zenden via de Talent Call: een internationale zoektocht naar buitengewoon fotografietalent onder de 35 jaar. De fotografen die geselecteerd worden kunnen zich opmaken voor een internationale introductie binnen de wereld van fotografie. De Foam Talent Call stimuleert de carrières van jonge kunstenaars, onder andere door hun werk te presenteren in Foam Magazine, door deelname aan een reizende groepstentoonstelling en de mogelijkheid om hun werk toe te voegen aan de prestigieuze Art Collection Deutsche Börse van de Deutsche Börse Photography Foundation in Frankfurt. (tekst Foam Amsterdam)
Mijn indruk:
Er was een groot scala te zien van werken van jonge fotografen over de hele wereld. De een sprak mij meer aan dan de ander. Daarom heb ik hieronder maar een tweetal fotografen beschreven. Beiden hebben te maken met buitensporig geweld dat momenteel heel actueel is.
Philip Montgomery : tekst binnenkort
Laila Abril (1986 tot heden) On Rape: A History of Misogyny chapter 2: Foam Amsterdam
12 juni 2021.
In On Rape - A History of Misogyny, Chapter Two, presenteert de kunstenaar een reeks conceptuele portretten en getuigenissen die symboliseren hoe institutionele verkrachting nog steeds ongestraft blijft. Abril onderzoekt de oorsprong van de verkrachtingscultuur en maakte op basis van haar onderzoek een serie metaforen van teksten en audiovisuele installaties. (tekst Foam Amsterdam)
Mijn indruk:
laila Abril is een van de vele jonge talentvolle fotografen die momenteel in het Foam een expositie heeft.
Het geeft een indringend beeld over de manier waarop er verkrachtigingen plaats vonden en vinden in de diverse sekties van het leven. Van misbruik binnen de kerk tot misbruik binnen bijvoorbeeld het leger. Maar ook kindermisbruik wordt besproken. aan de hand van orginele voorwerpen die door Laila gefotografeerd zijn krijg je een afschuwelijke inkijk in deze materie.
Ik vond het alleen jammer dat de teksten, die de omschrijvingen bevatten, in het Engels waren. Lange teksten waardoor soms mijn aandacht verzwakte.
Ed van der Elsken (1925-1990) Crazy World in het Rijksmuseum t/m 10 januari 2021.
De tentoonstelling toont ruim honderd beelden, ontwerpen voor fotoboeken, omslagontwerpen en contactvellen. Niet alleen zijn beste werken worden getoond, maar soms ook meerdere afdrukken van één foto, die allemaal net iets anders zijn. Op die manier zien we hoe de fotograaf tot zijn beslissing voor de uiteindelijke foto is gekomen. (tekst Rijksmuseum).
Mijn indruk:
De expo gaf mij een mooi tijdsbeeld vanaf de jaren 50 in diverse landen die hij bezocht heeft. Opvallend is de presentatie van zijn foto's. Deze zaten niet in mooie ppt maar opgeplakt in lijsten. Geeft voor mij een gevoel van niet gebonden zijn aan allerlei fotografische wetmatigheden. Dit geldt ook voor zaken als compositie, uitsnede e.d. die afleiden van het ware doel van de fotograaf nml. het ongedwongen weergeven van een tijdsbeeld. Dat heeft mij zeer positief geraakt bij het kijken naar deze fotoserie vooral als liefhebber van de straatfotografie. Een aanrader om naar te gaan kijken.
Willem Diepraam (1944-heden) Crazy World in het Rijksmuseum t/m 10 januari 2021.
Diepraam is van grote invloed geweest op de ontwikkeling van de Nederlandse fotografie. In de jaren zeventig was hij baanbrekend binnen de journalistieke fotoreportage en wist hij vervolgens de fotografie als een vorm van kunst verder te ontwikkelen. Diepraam droeg in 2009 zijn fotowerk over aan het Rijksmuseum. Vanaf 9 oktober is Diepraams vroege en recente werk voor het eerst te zien op een overzichtstentoonstelling in het Rijksmuseum. (tekst rijksmuseum).
Mijn indruk:
Ondanks het feit dat de presentatie totaal anders is als bij van der Elsken (moderne presentatie, grootte, beeldelementen) heeft ook deze fotograaf op mij een grote indruk achtergelaten. Het zijn vooral authentieke foto's. Was het voor mij bij Ed van der Elske de eenvoud (een vervlakking), bij Willem Diepraam zag ik meer een ontwikkeling in de fotografie. Persoonlijk heb ik in deze wat meer met de foto's van Willem Diepraam. Beide fotografen zijn geweldige weergevers van hun tijd. Ook een aanrader om te gaan bekijken.
Reactie plaatsen
Reacties